Stilteretraite serieus? Soms wordt er hardop gelachen!
En het is zo stil in mij, ik heb nergens woorden voor
Het is zo stil in mij en de wereld draait maar door.
Deze woorden van Van Dik Hout dansen door mijn gedachten in de voorbereiding op deze blogpost,
die ik deze keer voor jullie mag schrijven. Terwijl de muziek door mijn hoofd zingt, voel ik dat ik verliefd ben… verliefd op retraites en stiltereizen; momenten om te verstillen, om te ontdekken
wat er speelt in jou, om te helen, te koesteren en om te zijn En om tijd te maken voor de leukste en belangrijkste mens in jouw leven: jijzelf!
Geen enkele reis roept denk ik zoveel reacties op als de stilteretraite. Meestal beweegt dat tussen een groot verlangen of een diepe afkeer als ook tussen nieuwsgierigheid en angst. De reden dat deze reizen mij zo
raken is omdat ik zelf ooit heb ervaren wat stilte kan betekenen. Als deelnemer heb ik de grootste momenten van geluk ervaren maar ook diepe twijfel en confrontatie met pijn. Steeds bracht het
verstillen me dichter bij mezelf, met donker en licht. Zoeken en genieten, leegte en volheid, stromen en stagneren, gingen vaak hand in hand.
De afgelopen jaren heb ik vooral in standje doordenderen doorgebracht. Tegenslagen van het leven
deden me wankelen maar ik bleef overeind. Dat lukte mij vooral omdat ik heb geleerd om ook in mijn dagelijks leven te verstillen: mediteren, luisteren naar het ruisen van de populier als ik op
mijn balkon zit, alleen wandelen in de bossen van Het Loo, me laten raken door de muziek van mijn favoriete hartmeditatie, mijmeren. En steeds weer opnieuw ontdekken hoe goed me dit
doet.
Soms lijken mensen te denken dat ik – als begeleider van deze retraites- een
wandelend mindfulZenstilltemonnikmediteermonster ben. Mijn reizigers weten inmiddels hoe verrassend menselijk ik ben. Ik vind doorgaan soms makkelijker dan voelen, neig er naar om bij drukte
de stilte momenten te laten vallen en zou soms liever mijn favoriete serie liggend op de bank kijken dan mezelf op mijn meditatie kussen hijsen. Maar er komt altijd een moment dat de stilte me
weer komt uitnodigen. Dat de bossen me roepen. Dat mijn hart wat liefde en aandacht nodig heeft. En dus is stilte steeds meer een onderdeel geworden van mijn leven. En zijn de prachtige retraites en stiltereizen die ik begeleid ook mijn momenten van stil staan, van voelen en mezelf ontmoeten.
En misschien klinkt dat wat serieus? Dan denk ik met plezier terug aan de momenten dat de
plaatselijke fanfare in Spanje tegelijk met onze stiltemeditatie begon, dat een hotelgast een luidruchtig hoogtepunt bereikte tijdens een stiltemeditatie of dat deze begeleider als een elegante
walrus naast zijn meditatiekussen ging zitten. Op die momenten wordt er gegniffeld en soms ronduit hardop gelachen. Dat mag! Er is humor in de stilte. En geloof me in de stilte is er alles, en in
de stilte is niets.
Mocht je willen ontdekken wat de stilte jou te zeggen heeft of heb je zin om een geweldige
retraite te doen, kijk dan op de site van Mi Cuento Reizen naar bijvoorbeeld de stilteretraite van 15 – 21 oktober 2017.
Oh, en samen stil zijn met een groep van mensen die hetzelfde verlangen voelen, is magisch en
prachtig. Ik verheug me erop.
Jeroen-Martijn