Het Belang Van Tussenstappen

Ken je dat? Je hebt een verlangen of droomwens, na verloop van tijd wordt het een plan, en op het moment dat je hélemaal een ‘JA’ voelt, zet je die eerste stap. Spannend, want je weet niet wat de uitkomst gaat zijn. En tegelijk ook vol hoop en wellicht ook vertrouwen. En hoe gaat het dan verder?

Het lijkt inmiddels alweer een ver verleden, maar het is nog maar heel kort dat we éindelijk weer vrijelijk konden gaan reizen na Covid. Ik was zó blij! Eindelijk mocht ik weer doen waar ik (en ook mijn mede-begeleiders) zo van houd(en): het organiseren en begeleiden van onze mooie retraitereizen. Maar het vrijelijk reizen ging mondjesmaat. Kleine groepen, van misschien 2, 3 personen. Maar jee wat wilde ik graag dat het gewoon mogelijk zou worden, voor óók ‘maar’ die 2 of 3 deelnemers. Wat was er nodig om dit verlangen te kunnen realiseren?

Ik vertrouw altijd op mijn creativiteit. Ik ben nooit een grote knutselaar of tekenaar geweest, maar ik ben wel een ster in omdenken, hoe kan het wél? En steeds weer een nieuwe weg inslaan. Na overleg met onze accommodatie La Morata wist ik het zeker: ik zet mijn huis in La Concepción te koop en koop een groter huis, waar ik óók onze mooie reizen kan laten plaatsvinden met een hele kleine groep. Binnen 3 weken was mijn huis verkocht en na een tijd zoeken vond ik mijn huidige huis.

Inmiddels woon ik een dik jaar in dit huis. Het is een heerlijk huis, maar het heeft nooit het doel gediend waarvoor het was bestemd. Onze accommodatie liet weten tóch ook met 3 personen de reis te willen doen, minder dan 3 zijn het er nooit geweest. Het huis vroeg van mij een enorme investering en ik heb het financieel niet gemakkelijk gehad afgelopen jaar en nog steeds niet. Meer en meer voelde mijn stap om groter te gaan wonen als een mislukking.

En gaandeweg kwam ik erachter dat ik mijn huis nooit met mijn hart heb gekozen. Het was een zakelijke keuze, geen persoonlijke. Wat is er gebeurd? Ik voel me hier niet ‘geaard’. Ik vind het huis fantastisch, maar het lukt mij maar niet om te wennen aan mijn nieuwe plek. Dit heeft geen enkele duidelijke reden, want de uitzichten zijn geweldig, er is heel veel rust om mij heen, in de zee van olijfbomen, alles waar ik naar verlang is aanwezig…….maar mijn ‘hart’ is niet mee.

Mijn hoofd wil begrijpen: waarom ging het dan tóch zo voorspoedig en leek het leven mij tekens te sturen, dat ik toch écht op deze plek moest zijn? Hoeveel ik ook ‘nadacht’ of mediteerde: geen begrijpelijke verklaring liet zich zien. Totdat ineens een paar weken terug alles op zijn plek viel.

Op deze plek, waar ik nu ben en waar ik alleen en afgezonderd woon, heb ik óók veel eenzaamheid ontmoet. En vanuit die eenzaamheid nog wat onopgeruimd verdriet in mijn hart. En – om heel eerlijk te zijn – heel veel mensen ontmoet je niet als je als vrouw alleen op het Andalusische platteland woont. En zo heel langzaam begon een ander verlangen voelbaar te worden: ik wil mijn leven weer met iemand gaan delen. In een vorige prikkelpost schreef ik al over mijn nieuwe relatie.

In een gesprek dat Aki en ik pas geleden samen hadden, hoor ik mezelf zeggen: “als ik niet was verhuisd naar dit huis, had ik je nooit ontmoet”. En het klopt. In mijn vorige huis had ik veel sociale contacten, een gezellig dorpje, waar ik gelijk met open armen werd ontvangen, iets wat ik op dat moment in mijn persoonlijke proces nodig had. Mijn nieuwe huis heeft mij mijn eenzaamheid laten voelen én daarna het verlangen om mijn leven weer te mogen delen met iemand. En de afgelegen ligging maakte dat ik mij ‘dan toch maar’ inschreef op de datingsite waar ik Aki heb ontmoet. De stap naar dit huis had wellicht voor mij een zakelijke basis, maar het bleek dat ik de stap om persoonlijke reden moest zetten; er lag iets moois helemaal alleen voor mijzelf te wachten.

En nu? Nu staat mijn mooie huis te koop en heb ik een ander huis op het oog in de regio Valencia, 3 uur rij-afstand dichterbij mijn lief. En niet geheel toevallig begint het aan alle kanten te stromen, ook zakelijk; reizen die vol zitten, nóg een nieuwe reis die spontaan ontstaat tijdens een Latifa-reis met Frances (ook niet geheel toevallig volledig rondom het hart), en een mooie zoektocht naar een éxtra accommodatie in de streek Valencia.

Tussenstappen zijn soms nodig, vanuit ‘wat kan er wel’, zodat er weer beweging komt, je niet meer stil staat of vastzit. Die eerste stap, terwijl je het einde nog niet kan zien. Van daaruit kan er weer richting komen, kan het leven op je pad sturen wat bij jou past, wat er voor jou nodig is. Ik ben enorm blij met deze tussenstap; het is geen mislukking maar juist een enorme eyeopener en een groot succes.

Met veel plezier en dankbaarheid blijf ik nog in mijn mooie ‘tussenstap’ wonen tot het leven klaar is om mij op een nieuwe plek neer te zetten.