Moed en Aanmoediging Gaan Hand in Hand

Het is eind 2020 als de inspirerende jaarthema’s van collega’s worden gedeeld. Ik geloof niet dat ik daar iets mee heb, vertel ik mezelf. Tot een moment, tussen slapen en waken, zich er een woord aan mij opdringt: Eigenheid.

Ik betrap mezelf regelmatig op het klein maken van mezelf. Het vergelijken met anderen, maar ook het niet accepteren van mezelf, gewoon zoals ik ben. Eigenlijk een nogal oud patroon, waar ik mezelf pijn mee doe en waar ik eerlijk gezegd ook wel klaar mee ben.

Wat zou er gebeuren als ik mezelf toesta om ‘gewoon’ Frances te durven zijn en daar eens met een glimlach naar te kijken in plaats van zo streng? En wat kan ik doen, behalve het bij een voornemen houden? Een belangrijk item voor mij in het volledig omarmen van mijn eigenheid heeft te maken met het omarmen en accepteren van mijn lichaam, precies zoals het nu is.

De laatste week van 2020: Ik neem een spannend besluit. Ik laat mezelf schilderen. En niet op mijn mooist aangekleed, opgemaakt of voordeligst. Ik laat mezelf naakt schilderen. In het contact met de kunstenares wordt mij duidelijk dat dit niet een kwestie is van ‘eventjes’ een schilderij laten maken. Ze beschrijft dat ze me gaat interviewen over de relatie met mijn lichaam. Ze geeft me opdrachten om de ‘fotoshoot’ voor te bereiden en legt uit hoe het proces verder zal verlopen.

Het interview was bijzonder. Ik deed ontdekkingen over mijn relatie met mijn lichaam, over hoe ik me in de loop van mijn leven leerde openstellen. Twee weken later was de dag van de fotoshoot. Help! Wat een verschrikkelijk slecht plan had ik bedacht. De spanning was groot en ik keek alles behalve liefdevol in de spiegel die ochtend. Hoe had ik dit ooit een goed idee kunnen vinden? Alle ‘oude’ stemmen kwetterden door elkaar heen. En toch… heel diep in mij kon ik voelen dat ik hier een stap in wilde zetten.

Met een heeeele 😉 grote omslagdoek in mijn tas ging ik op pad. En werd ik warm welkom geheten. We gingen aan de slag. Al doende ontspande ik en maakte zij foto’s. “’Wil je even kijken” vroeg ze? Die vraag had ik verwacht en van tevoren had ik bedacht dat ik helemaal niets hoefde te zien. Het was immers ‘studiemateriaal’ voor het schilderij? Ik hoor mezelf “ja leuk” zeggen. En toen zag ik de foto’s. En keek ik door haar ogen naar mezelf: energie, beweging, intensiteit, licht en vorm. En ik voelde me blij en trots.

De foto’s zijn gemaakt, het schilderij is ‘in wording’. Samen met mijn partner heb ik alvast een prachtige plek in huis uitgezocht. Het is voor mij veel meer dan een schilderij. Het is het resultaat van het volgen van mijn verlangen en mezelf aanmoedigen op dat pad.

Schrijf je hier in!