Het was een flinke klap op die winterse morgen. In een - weloverwogen - split second moest ik kiezen om op een stilstaande óf een rijdende auto te botsen. Het werd de stilstaande auto. Mijn auto ving de klap op, airbags en gordel voorkwamen erger en ik denk dat er op de achterbank een rij beschermengelen hard aan het werk was. Met “alleen” een hersenschudding en kneuzingen door de gordel kwam ik er aanzienlijk beter af dan mijn total losse auto. Die werd nog die middag afgevoerd naar de schroothoop.
Enkele weken daarvoor zei ik nog tegen een vriendin dat één van grootste zorgen zou zijn dat er iets met de auto zou gebeuren en het mij zoveel financiële stress zou geven. Ik duimde dat mijn
auto dit jaar weer goed door keuring kwam en dat de grote beurt meeviel.
Geld is een spannend onderwerp voor me en ik voel altijd de angst voor tekort. Ik kom uit een gezin waar mijn ouders hard moesten werken om vier kinderen te onderhouden en rond te komen. Ik ben
opgevoed met normen als geen schulden maken, niet lenen, zorgen dat je onafhankelijk bent en altijd zorgen voor meer dan voldoende spaargeld op de bank. Belangrijke normen waar ik dankbaar
voor ben maar die me soms ook kunnen verlammen en klem zetten en die mij bij vlagen angstig maken.
Oude Pijn
En wat heb ik veel gevoeld in deze periode van oude pijn, niet dienende overtuigingen en oude patronen. Het moeten uitreiken naar dierbaren om vervoer te regelen en te vragen of ik hun auto mocht
lenen, geeft mij altijd een gevoel van hobbeltje. Ik moet ergens overheen om dat te vragen. Altijd een aarzeling, een moment van moed verzamelen en inademen. En dan te ontdekken wat een
gulle, liefdevolle en vrijgevige vrienden ik heb.
Ik heb weken geaarzeld over een nieuwe auto en eindeloos gerekend wat dat voor mijn spaarrekening betekende. Hoe ik dat kan opvangen, aanvullen en accepteren? Of ik wel echt een auto nodig
heb?
Het raakt aan een diep gevoel van eenzaamheid dat ik goed ken: er alleen voor staan, alleen moeten beslissen, het zelf doen. Deels waar als het gaat om de keuze maken maar ook deels niet waar. Ik
vergeet uit te reiken en vergroot daarmee mijn eigen eenzaamheid.
Ik onderzocht andere opties als mijn huis verkopen, lenen, leasen of hypotheek verhogen. Stappen die ik niet hoef en wil maken maar waar het onderzoeken me weer regie en kracht gaf. Ik aarzelde
daardoor zo lang om iets te beslissen dat de auto die ik overwoog te kopen al verkocht was.
Omslag
Ineens realiseerde ik me heel erg dat ik mijn total losse auto nog met mijn -inmiddels overleden- moeder kocht. Waarbij zij op hilarische wijze haar charmes in de strijd gooide bij de verkoper om
het aankoopbedrag omlaag te krijgen (noot van de schrijver: dat lukte!!). Dus afscheid van mijn auto was ook weer een afscheid en loslaten van mijn moeder. Tegelijkertijd ook voelend dat de
volwassen JM hier eigen leider mocht zijn. Langzaam kwam er daardoor ook weer de beweging naar vertrouwen, naar herpakken, naar overeind komen.
Gisteren kocht ik een nieuwe auto en voelde daarbij opluchting dat de keuze is gemaakt en zelfs wat lichte vreugde over deze nieuwe auto.
En wie had er ooit kunnen denken dat ik nog een prikkelpost over auto’s zou schrijven?
Wat is het indrukwekkend om te ervaren wat er allemaal boven komt in mij door dit ongeluk. Waarin ik moet doorvoelen, aankijken, herbronnen en ook nieuwe bewegingen en andere ervaringen mag
maken. Het voelt bijna als een retraite!
Reactie schrijven